هميشه صدايي بود که مرا آرام ميکرد، دستهايي بود که دستهاي سردم را گرم ميکرد

هميشه قلبي بود که مرا اميدوارم ميکرد، چشمهايي بود که عاشقانه مرا نگاه ميکرد

هميشه کسي بود که در کنارم قدم ميزد ،احساسي بود که مرا درک ميکرد

حالا من و مانده ام يک دنياي پوچ ، نه صداييست که مرا آرام کند و نه طبيبيست که مرا درمان کند