همچون نسيم بهار از پنجره خيالم مي‌آيي و پرده حرير انديشه‌ام را مي‌رقصاني و گونه تب‌دارم را بوسه‌اي مي‌دهي و قلبم را به آتش مي‌كشي و شبنم چشمم را با نفست متبرك مي‌كني و بي‌بهانه مي‌روي.
و من مي‌مانم و تبسمي كه از شيريني لحظه ناب بودنت بر لبم مانده و آسمان اندوه و دوباره تنهاييِ غريبانه‌ام