گاهگاهي که به يادت غزلي مي خوانم ، *
اشک مهمان دلم مي گردد
سفرش از ته دل تا کف دست ...
چه کسي ميداند؛
باز شايد سفري در پيش است ...
و تمامي غزلهاي جهان
کارواني شده اند ...
ساربانش غم و صبر .